Eind juni hebben wij in het "Outback" internetcafe in Sesriem de eerste foto's op onze site geplaatst. De techniek liet ons in de steek waardoor de mini-foto's niet groter weergegeven werden. Dat is nu hersteld.

Hier nog een keer de link naar de foto's van onze eerste weken.

Kom je na drie maanden terug en wil je al je apparatuur weer inschakelen, krijg je van bijna elk digitaal apparaat de melding: "er zijn software updates beschikbaar".

En allemaal zijn ze dwingend van aard; je moet op de Ja-knop drukken. En wil je er nog niet aan, dan doet het apparaat tot die tijd niks.

Dus voordat Ronan weer filmpjes kon kijken op de TV moest eerste het netwerk een update krijgen, toen de mediaspeler en uiteindelijk de TV. Dat is veel wachten voor een manneke dat drie maanden zijn filmpjes heeft mioeten missen.

Zelfs de electrische auto van Coen moest eerst een 10 minuten durende "maintenance cycle" doorlopen voordat de auto in beweging kwam.

Tijdens de reis is de toegang tot internet zeer beperkt geweest en hebben wij enkel berichten via de iPhone kunnen plaatsen. De komende weken zullen wij reeds geplaatste verhalen bijwerken en aanvullen. Vooral zullen wij beeld materiaal gaan toevoegen.

Gisteren zijn wij na een goede maar vermoeiende reis teruggekomen in IJsselstein. Op het station werden wij opgehaald door familie en het huis was versierd met "welkom thuis" slingers en ballonnen door onze oppas.

Ronan maakte als eerste een cadeautje open dat de oppas had neergelegd en daarna ging hij spelen met zijn playmobil kasteel. Een uur later waren bijna al zijn speelgoed lades en kasten opengetrokken en lag het huis bezaaid met speelgoed. Van de gekkigheid weet hij tot op dit moment nog steeds niet waar hij mee wil spelen. Liefst vanalles tegelijkertijd. Nog voor sluitingstijd is Rionan naar de Action geweest op stickers te kopen.

Vandaag zijn wij na 5985 kilometer teruggekomen in Windhoek. Wij zijn helemaal gezond en ook de auto en kampeeruitrusting heeft het goed uitgehouden. Op dit moment zoeken wij alle spullen uit. Wat nemen wij mee en wat geven wij weg.

In de auto hebben wij luisterverhaaltjes voor Ronan. In een van de verhaaltjes knipt Janneke het haar van Jip. Knip knap. 
Tijdens deze vakantie heeft Eline met het kinderschaartje van Ronan, Ronan en Coen geknipt. Want, zoals Anne MG Schmidt het zou zeggen, ons haar zag er uit als een hooiberg. 
In tegenstelling tot de knipkunsten van Janneke bij Jip, doet Eline het hel goed. Lekker om weer kort haar te hebben. 
Zo is Ronan vandaag voor de tweede keer geknipt.

Gisterochtend ben ik met twee onderzoekers en twee vrijwilligers op pad geweest om Cheeta’s op te sporen. 
Samen met de twee vrijwilligers zat ik op het dak van de jeep. Met een antenne in de hand moesten wij luisteren voor een beep 
Voor ons op de weg lopen twee springbokken rustig te wandelen. Dan springen ze op. Max de cheeta lag op hun route te maffen. Even later is er nog maar een springbok.

Morgenochtend ga ik met een onderzoeker van de Harnas Foundation te voet een cheeta opsporen met behulp van een zender. 
De cheeta’s hebben een halsband om zodat je ze kan vinden. Omdat het omheinde gebied hier 10 bij 20 kilometer is, kan niemand van tevoren vertellen hoe lang het gaat duren. 
Morgen (hopelijk) meer.

Vandaag staan wij op onze laatste camping. Nog vier dagen kamperen en dan de afsluiting in Windhoek. 
De camping waar we nu staan, staat op het terrein van de Harnas Foundation: een stichting die allerlei soorten dieren opvangt.

Wij zijn weer terug in Namibië. Nog steeds in de Kalahari maar niet meer zo wild als de afgelopen 6 dagen. 
Het is raar om na zo’n lange tijd te gaan denken aan de terugweg. 
Voor wie op de kaart zoekt waar wij zijn: 80km ten oosten van Gobabis. 

Onze keuze voor campings deze reis wordt voor een groot deel bepaald door de aanwezigheid van een supermarkt met verse spullen.
Onze Tracks for Africa reisgids is een goede hulp … maar soms zit het boek er naast. 

Vandaag zijn wij aangekomen op een camping net buiten Ghanzi aan de rand van de Khalahari. En tot onze verbazing is er WiFi. 
Vanuit deze plek treffen wij onze voorbereidingen om het Central Khalahari Gare Reserve in te gaan. Dat wordt puur natuur  alles, maar dan ook alles zelf meenemen (en weer terug).

Het is vrijdagavond. Wij zijn net klaar met de braai en Ronan ligt op bed. Even bijkomen voor ons alledrie van een zeer intensieve week op de Omulunga primairy school. Het was een geweldige ervaring om zo temidden van de kinderen te staan. Maar oh oh, wat een armoede. 
De meest gehoorde zin op de school: stand in the line.